از ایستاده از چپ به راست در این عکس به ترتیب شرفی، وفاخواه، کارو حق وردیان، حلوائی، اکبر کارگر جم، مناجاتی، قراب، صادقی، کازرانی و مالکی دیده می شود. در ردیف پائین نیز مسعود مژدهی،حاج رحیمی پور، صفر ایرانپاک، داود میرطوسی، خوردبین، نوین روزگار، عزیزی، پروین و ایرج سلیمانی دیده می شوند.
یادی کنیم از پیشکسوتان و قهرمانان و نام آوران دوران طلایی فوتبال ایران- این عکسها به ما کمی سن و سال دارترها غم غربت و خاطرات برای همه چیز آن هنگام ها را میدهد. ورزش و بازیهای نوین مانند فوتبال که بازیهای اروپایی خوانده میشوند، در بیستسال پایانی قرن سیزدهم هجری شمسی توسط اروپاییها به ویژه انگلیسیها در ایران رواج یافتند. اصطلاح فوتبال را دانشجویان اعزامی به اروپا پس از بازگشت به وطن وارد زبان پارسی نمودند، اما فوتبال را برای نخستین بار انگلیسیهای مقیم ایران در تهران و برخی شهرهای بزرگ و همچنین ملوانان کشتیهای خارجی در بنادر خرمشهر، بوشهر، بندرعباس و ... به راه انداختند. در پایتخت، اعضای سفارت انگلیس، بانک شاهی و تلگرافخانه - هندویوروپ - اوقات فراغت خود را با فوتبال میگذراندند و هنگامی به تدریج بر تعداد اعضاء آنها افروده شد، سه تیم فوتبال مستقل تشکیل دادند و در هر فرصتی که بدست میآوردند در زمینهای گوشه و کنار شهر با هم مسابقه میدادند. با تب فوتبال ایرانی ها فریادهای فروخفته در حنجرۀ خویشتن را به بهانۀ فوتبال سر می دهند. فوتبال در سال های قبل از انقلاب ، دلخوشی جوان ها، پیرها، زنان و مردان کشور ما بود. هر دسته و گروهی، تیمی را برگزیده بودند و برای پیروزی آن تیم شادی می کردند. البته در آن سال ها هم گرایشات سیاسی در غالب طرفداری از تیم های فوتبال بروز می کرد و آنها به نوعی از تیم « شاهین » طرفداری می کردند و حمایت از این تیم نشانی از ملی گرایی داشت و به هنگام پیروزی تیم ایران بر اسرائیل، این احساسات مجال بروز و ظهور پیدا کرد و مردم شادی ها و پایکوبی ها کردند و به خیابان ها ریختند که هنوز خاطرۀ آن در ذهن چهل ساله های آن زمان وجود دارد. فرتور قدیمی و زیبا از فوتبالیست های محبوب تیم قدرتمند ملی ایران در دهه ی 50 در مجله دنیای ورزش...
نظرات شما عزیزان: